Miałem w domu dwanaście butelek jałowcówki.

Żona poleciła mi zawartość wszystkich bez wyjątku butelek wylać do zlewu.

Postanowiłem spełnić żądanie żony, odkorkowałem więc pierwszą butelkę i wylałem całą zawartość do zlewu, z wyjątkiem jednej szklaneczki, którą sobie wypiłem. Następnie odkorkowałem drugą butelkę i postąpiłem tak samo, to znaczy wylałem całą zawartość do zlewu z wyjątkiem jednej szklaneczki, którą sobie wypiłem. Następnie odkorkowałem trzecią flaszkę… i wlałem całą zawartość do butelki, z wyjątkiem jednej szklaneczki, którą sobie wypiłem. Następnie odkorkowałem czwartą, i upiwszy z niej nieco, wlałem butelkę do szklaneczki. Następnie wyciągnąłem butelkę z kolejnego korka…. wypiłem jedną szklaneczkę i wlałem resztę w siebie. Następnie wyciągnąłem zlew z kolejnego korka… i wlałem butelkę sobie do gardła, po czym wyciągnąłem z gardła następną butelkę i wlałem całą zawartość do zlewu, z wyjątkiem jednej szklaneczki, którą sobie wypiłem. Następnie wyciągnąłem korek z kolejnego zlewu, wlałem zlew do butelki i wypiłem korek…

Kiedy opróżniłem je wreszcie wszystkie, zatrzymałem jedną ręką dom… i porachowałem butelki, których było… dwadzieścia cztery. Kiedy przejeżdżały ponownie… policzyłem je jeszcze raz, okazało się, że jest ich… siedemdziesiąt dwie. A potem, kiedy nadjechały domy… porachowałem je także.

Wreszcie, kiedy miałem porachowane wszystkie domy i wszystkie butelki, przystąpiłem do zmywania. Więc: wywróciłem każdą z nich na lewą stronę… opłukałem… i wytarłem do sucha. Po czym poszedłem do pokoju i opowiedziałem o wszystkim mojej drugiej połowie. Luuudzie! Mam naaaajmiiilżeńszą… miiilusię… na świecie.

Ten mistrzowski monolog opowiadał Edward Dziewoński, szef kabaretu Dudek, w tymże kabarecie, w 1972 roku. Podczas mówienia był przecudownie pijany. Wrzucam to jako hołd dla zmarłego niedawno Jana Kobuszewskiego, jednego z moich dziecięcych idoli występujących w Dudku. Z pozdrowieniami dla nich do aktorskiego nieba.