Uwielbiam początek lata. Lato zaczyna się w dniu, kiedy kobiety zaczynają chodzić bez staników. Co roku zdarza się taki moment, w którym dziewczyny pozbywają się tego kawałka odzieży. Na jeden dzień, potem już im się nie chce, albo stwierdzają, że jednak nie jest tak gorąco. Ale i tak lato już zainicjowały. Nie sądzę, by kobiety, ze swoją genialną świadomością własnego ciała, tego nie wiedziały, ale podkreślmy – to widać. Zawsze. Na pierwszy rzut oka. Wiem, że widać też każde spojrzenie na biust, no ale co zrobić. 

Mo też tak ma: gdy tylko robi się cieplej, pozbywa się stanika. Zwykle tylko na jeden dzień, mimo wszystko jest to rodzaj inicjacji. Cycki są super! Ach, życie jest piękne.

W pewien wczesnomajowy wieczór wybraliśmy się z Mo do klubu. Jak się domyślacie, rzadko tam bywamy, a kiedy już, wytańcowujemy się w ciągu dwóch godzin i wracamy do domu o jedenastej z wrażeniem, że zabawiliśmy jak młodziki. Tak było i tym razem.

Tak jak zawsze, gdy od wielkiego dzwonu uda nam się potańczyć, miałem poczucie, że tańczę ze świeżo wyrwaną laską i że jestem nią absolutnie oczarowany. Rozglądając się wokół, zastanawiałem się, czy inni ludzie są równie zmęczeni jak my i czy padną jak muchy przed północą. Dodam, że chodzimy zawsze do tańcowni dla raczej niemłodej publiczności, tzn. najświeższa muza, jaka leci, to Rihanna.

Tyle że ja akurat nie mogę się doczekać, gdy przytulę się do mojej wspaniałej, pachnącej, ciepłej, gładkiej i jędrnej lepszej połowy. Fajne są randki, które na sto procent skończą się w łóżku. Pomijam to, że zawsze może się w nim zaplątać jakieś dziecko, w każdym razie łóżko jest gwarantowane. 

Życie jest piękne. Ale najpiękniejsze jest wtedy, gdy dzieli się je z kimś pięknym.

Foto: Sophie Marceau, „Seks, miłość, terapia”, 2014