Pierwszego listopada jak zwykle zrobiliśmy inaczej niż wszyscy. Rozpoczęliśmy dzień nietypowo nawet dla nas, a zakończyliśmy cudnym filmem.

Nigdy nie pchamy się w tłumy 1 listopada. Jeździmy na cmentarze albo innego dnia, albo w nocy. Wiedzieliście kiedyś ciemny cmentarz pokryty mnóstwem tańczących ogników, niby ciepły koc? Coś cudownego. Ale w tym roku zrobiliśmy kompletnie pod włos: Mo z dziećmi poszła do ZOO, a ja wylądowałem… w pracy. Fma.

Pracę pomijam, skupmy się na ZOO. Okazało się, że 1 listopada jest dla zwierząt świętem seksu. Uważam, że całkiem słusznie. Małpy, słonie i foki bzykały się na całego, aż Mo nie wiedziała, czym zająć dziewczynki. Gdy znalazły się przy wybiegu osła, ujrzały domownika z fujarą zwisającą do ziemi. Moja żona spłonęła jak każda dziewczyna udająca grzeczną, zaś Emma nic nie zauważyła, a Ida ograniczyła się do lakonicznego komentarza: To chłopiec. Kiedy Mo mi to później opowiadała, tarzałem się po podłodze ze śmiechu.

Po obiedzie zajęliśmy się wypoczywaniem. Zwaliłem się na kanapie, dzieci pochowały się u siebie, a Mo chciała włączyć telewizor:
– Gdzie jest pilot? Ktoś widział pilota?
Żeby nawiązać do zwierzęcego dnia seksu, pokazałem na swoje krocze i rzuciłem:
– Tu masz pilota.
Odpowiedź Mo nie mogła być bardziej celna:
– Chuj nie pilot.
A kiedy dzieci poszły spać, obejrzeliśmy cudowny film, który idealnie pasował do tego dnia.

„Życie Pi” to obsypany Oscarami film Anga Lee („Tajemnica Brokeback Mountain”) z 2012 roku, który opowiada o walce z żywiołami, o istnieniu Boga, wierze lub niewierze w niego. O prawdzie, jeśli taka istnieje. Do Kanady przyjeżdża pisarz poszukujący tematu do pisania, ale też poszukujący religii w sobie. Trafia do Piscine’a Patela, który, jak niesie fama, ma do opowiedzenia historię, która odmienia każdego, kto jej posłucha. Pi opowiada więc o szczęśliwym dzieciństwie w Indiach i o katastrofie statku, w której ginie cała jego rodzina. On jedyny się ratuje, po czym spędza 9 miesięcy na tratwie ratunkowej z tygrysem zwanym Richardem Parkerem. W trakcie tej opowieści pojawia mnóstwo niesamowitych historyjek, związanych z psychologią człowieka, wolą przetrwania, kulturami Francji, Kanady i Indii, czy z pochodzeniem przedziwnego imienia bohatera. Życie Pi to splot niewiarygodnych historii. „Niewiarygodnych” to najlepsze słowo, bo tak naprawdę nie chodzi o to, czy te historie są prawdziwe, albo czy chociaż kawałek z nich zawiera prawdę. Chodzi o to, czy w nie wierzysz.

Pi Patel rozstaje się ze swoimi bliskimi bez pożegnania. Po prostu zostawia ich śpiących w kajucie, bo nie chce mu się spać. A gdy orientuje się, że statek zatonie, jest już za późno. Później jakimś cudem udaje mu się współistnieć przez kilka miesięcy z głodnym tygrysem. Ale myli się, jeśli sądzi, że wytworzyła się między nimi przyjaźń. Gdy tylko dobijają do tajemniczej wyspy, tygrys po prostu znika w krzakach, nie spojrzawszy na swojego towarzysza podróży. Pi czuje żal i przypomina sobie, że nie pożegnał się również z ojcem, matką ani licznym rodzeństwem. Rozłożyło mnie to. Nigdy nie pożegnałem się z moją mamą. Odeszła nagle. Nie byłem nawet na jej pogrzebie, bo leżałem w szpitalu. Minęło już 13 lat, a ja ciągle za nią tęsknię. Nie poznała ani mojej żony, ani naszych dzieci. Wiem, że gdzieś tam jest, widzi nas i obserwuje rozwój naszej rodziny, ale nie mogę się do niej odezwać. Zawsze już będę za nią tęsknić. Jej śmierć sprawiła, że uwierzyłem w Boga. Wybrałem Jego drogę, jeśli już muszę napisać coś egzaltowanego. Elfriede Jelinek w genialnej powieści „Wykluczeni” mówi ustami jednego z bohaterów, że wiara w Boga wynika z tchórzostwa. Zgadzam się w tym. Bałem się żyć ze świadomością, że nie ma nic więcej.

Pod koniec filmu Pi pyta pisarza:
– To moja historia w dwóch wersjach. Którą wolisz?
– Tę z tygrysem. Jest lepsza.
– Dziękuję. I tak samo jest z Bogiem.