Ten spektakl można podsumować jednym zdaniem: od miłości jest bardzo blisko do nienawiści. Jednak od razu trzeba by było uzupełnić: tak, ale od nienawiści jest równie blisko z powrotem do miłości.

Pokój w luksusowym hotelu. Dwoje na wielkim okrągłym łóżku: ona w czarnej, seksownej haleczce, on w zwykłej piżamie. Oboje koło pięćdziesiątki. Wierzchnie ubrania niedbale rozrzucone po krzesłach. Czy tu się odbyło jakieś namiętne wejście? Chyba jednak nie, choć pewnie oboje by tego chcieli. To nie przelotni kochankowie – od razu widać, że to małżeństwo z długim stażem. Ona kupiła w księgarni podręcznik „Seks dla opornych”, który ma ich przeprowadzić przez zapomniany świat rozkoszy, tak jakby to był Windows. Tylko dlatego trafili do łóżka… najwyraźniej pierwszy raz od dawna.

Barbara jest znużona, chciałaby więcej od życia, a głównie od swego mężczyzny. Karol jest zblazowany, pedantyczny i skupiony na sobie, choć skryty jak to facet. Oboje są zawiedzeni, ona bardziej nim, on bardziej życiem. Jak się domyślacie, to z jej inicjatywy znaleźli się w luksusowym hotelu, by ponownie zaznać rozkoszy ze sobą. Problem w tym, że w ogóle nie mogą się do tego zabrać, tyle spraw między nimi jest nie załatwionych. I właśnie tutaj będą je załatwiać.

Pierwszy akt jest pełen znakomitych dowcipów z gatunku pikantnych, ale nie przekraczających granicy dobrego smaku. Nie chciałbym zbyt wiele zdradzać. Gdy ludzie, którzy przeżyli ze sobą prawie 30 lat i mają trójkę dzieci, próbują zacząć seksowną grę polegającą na pieszczotliwym nazywaniu swoich narządów intymnych, musi być śmiesznie. Oni śmieją się z siebie nawzajem, a także z siebie samych, a widzowie wraz z nimi. Doskonały tekst kanadyjskiej dramatopisarki Michele Riml i precyzyjna gra aktorska Doroty Kolak i Mirosława Baki sprawiają, że publiczność Polonii spada z krzeseł ze śmiechu. Jednak małżeński zawód bierze górę nad intymną zabawą. Pierwszy akt kończy się dramatycznym wyznaniem żony, które otwiera nową rzeczywistość dla aktu drugiego. Po przerwie nie jest już tak śmiesznie. Teraz już weekend, który w zamyśle miał być intymnym zbliżeniem, staje się dramatycznym rozliczeniem wspólnego życia. W pewnym momencie oboje mają siebie dosyć i wówczas pokój hotelowy zamienia się w piekło. Już-już mają się rozstać prawdopodobnie na zawsze, lecz wtedy… zobaczcie w Polonii.

Bo warto obejrzeć ten spektakl. Przede wszystkim z powodu świetnego tekstu, w którym każdy z nas zobaczy kawałek siebie w krzywym zwierciadle. Ale dobry tekst byłby niczym, gdyby nie był dobrze podany. Największą zaletą tego przedstawienia jest wspaniałe aktorstwo. Zarówno Kolak jak i Baka są świetni, bo można im uwierzyć. To po prostu kawał dobrej roboty aktorskiej. Oboje grają z niezwykłą precyzją i nie ma mowy o pauzach, zapomnianych fragmentach tekstu czy potknięciach formalnych. Oboje wykonali dobrze swoją robotę i wykonała ją także Krystyna Janda jako reżyserka. Ta jakość wynika może z faktu, że spektakl jest na afiszu Polonii nieprzerwanie od 2012 roku, bodaj wczoraj grali go po raz setny. Ale może też być odwrotnie: grają go tak długo dlatego, że przychodzi publiczność, a publiczność przychodzi, bo przedstawienie jest zrobione doskonale.

Można byłoby się czepiać tekstu, że jest pełen stereotypów o mężczyznach i kobietach, albo że wykorzystuje klasyczne farsowe gagi. Ale przecież o to właśnie chodzi. Teatr jest dla ludzi, a ludzie lubią dobrą komedię. Zwłaszcza jeśli oglądając ją, mogą w środku zapłakać nad samymi sobą.

„Seks dla opornych” – Michele Riml
Teatr Polonia (koprodukcja z teatrem Wybrzeże, Gdańsk)
Tytuł oryginału: „In sexy laundry”
Przekład: Hanna Szczerkowska
Reżyseria: Krystyna Janda
Scenografia: Maciej Maria Putowski
Występują: Dorota Kolak, Mirosław Baka

 

Teatr Polonia od kilku miesięcy gra również „Raj dla opornych”, który jest dalszym ciągiem opowieści o życiu Barbary i Karola. O tym spektaklu napiszę w następnym odcinku Wakacji z teatrami.