Podsumowania są kompletnie bez sensu. Kogo obchodzi, co robiłem, co będę robił oraz po co i dlaczego?

Nie znoszę tego podsumowywania. Nie obejrzałem idiotycznego facebookowego prezentu pod tytułem „to był wspaniały rok”, który został stworzony przez automat po to, żeby przypomnieć użytkownikom jak żenujące fotki wrzucali w ciągu roku. Po co miałbym to robić ja? Co komu z tego, że mu wyłuszczę, co takiego robiłem przez rok?

Dlatego oświadczam, że nikt się nie dowie, iż w minionym roku przeczytałem 74 książki; widziałem 15 sztuk teatralnych oraz około 80 filmów; skończyłem szkołę aktorską; prowadziłem regularnie bloga, którego czyta całkiem sporo miłych mojemu sercu desperatów; ćwiczyłem z zadziwiającą mnie samego regularnością, czego nie widać po moim ciele, ale ja czuję w głowie; a najgorsze – zacząłem biegać i mi się podoba. 

Po takiej liście mógłbym poczuć się znakomicie, bo podsumowania służą wyłącznie podsycaniu miłości własnej. Problem w tym, że u mnie skutek jest odwrotny. Tylko się dołuję, że tak mało przeczytałem/oglądałem i ile jeszcze mnie czeka. A ile nie zobaczę i nie przeczytam nigdy! Dlatego podsumowania nie będzie.

A plany? To jest jeszcze gorsze. Co za kretyni w ogóle cokolwiek planują w życiu? Nie dość, że za każdym rogiem czyha spadająca cegła, to jeszcze plany mają to do siebie, że się nie ziszczają. I tak będzie tak, jak będzie. Oczywiście jestem takim samym kretynem jak każdy. Robię plany, łudząc się, że porządkują życie i sprawiają, że w ogóle cokolwiek w tym życiu robię. Ale tutaj nie napiszę ani słowa o planach.

Nikt się nie dowie, że w 2015 roku planuję przeczytać min. 60 książek; chodzić do teatru 2x w miesiącu; nadrobić te półtora miliona filmów, które nadrobić powinienem; wreszcie znaleźć amatorski teatr, w którym będę sobie grywał; nadal ćwiczyć i biegać; a także wciąż prowadzić bloga i rozwijać go w ten czy inny sposób. Niedoczekanie.

Nikt się nie dowie, a to dlatego, że te plany nie mają kompletnie żadnego znaczenia. Co z tego wszystkiego? 60 książek to zaledwie pięć miesięcznie. Skoro weekendy mam wolne, a w pozostałe dni pracuję zaledwie przez osiem godzin, czyli tylko jedną trzecią życia mam zajętą, to jaki to problem? A ten teatr i filmy… Przecież jeśli mam zamiar kontynuować bloga, to muszę mieć o czym pisać, fmamać! No a znalezienie teatru amatorskiego to już kompletna bzdura: po jaką cholerę mam dyplom „aktora scen muzycznych”, skoro nigdzie się z tym aktorstwem nie uzewnętrzniam? A ćwiczenie czy też bieganie? Jak chcesz grać w teatrze, powiecie, to nie każ nam patrzeć na swój obrzydliwy bęben i koślawe ruchy!

Podsumowania są dla podsumowujących, ale nie dla mnie. Zaś plany… Precz z planami. I niech żyją plany!