Na dziedzińcu przy kurniku
Krzyknął kogut: kukuryku!
Kukuryku! – krzyknął drugi,
I dalej w czuby!

Biją skrzydła jak kolczugi,
Dzióbią dzioby,
Drą pazury
Aż do skóry.

Już krew kapie, pierze leci –
Z kwoczką uszedł rywal trzeci.
A wtem indor dmuchnął: Hola! –
Stała się jego wola.

– O co idzie, o co chodzi?
Indor was pogodzi. –
Na to oba, każdy sobie:
– Przedrzeźniał się mej osobie.

– Moi panowie –
Indor powie –
Niepotrzebnie się czubiło,
Przedrzeźniania tu nie było;

Obadwa z jednej zapialiście nuty,
Boście obadwa koguty. –
Kiedy głupstwo jeden powie,
Głupstwo drugi mu odpowie;

Potem płacą życiem, zdrowiem.
Co rzec na to? Wiem – nie powiem.

Aleksander Fredro
„Koguty”